ជប៉ុន៖ ថ្ងៃទី១១ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១១ ប្រទេសជប៉ុនបានប្រឈមនឹងគ្រោះធម្មជាតិដ៏ធំធេងបំផុត ដោយសារការរញ្ជួយដី មហារលកស៊ូណាមិ និងកាំរស្មីវិទ្យុសកម្ម បែកធ្លាយ…ខាងក្រោមនេះ ជារូបភាពប្រៀបធៀបទីកន្លែងកើតហេតុកាលពី ១០ឆ្នាំមុន និងថ្ងៃនេះ ដែលបានបង្ហាញឱ្យឃើញពីការស្ដារស្ថានភាពហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធឡើងវិញ តែសម្រាប់ផ្លូវចិត្តរបស់មនុស្សវិញ នៅត្រូវប្រើពេលវេលាព្យាបាល និងថែទាំយូរតទៅទៀត។
ខេត្ត មិយ៉ាងិ អ៊ិវ៉ាតិ និងហ្វ៊ូគូឈិម៉ៈ ជាតំបន់ដែលរងផលប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរបំផុត តែគ្រោះធម្មជាតិក្នុងគ្រានោះ បានហុចផលប៉ះពាល់ទូទាំងប្រទេសជប៉ុន ពិសេសតំបន់ដែលមានអ្នកស្លាប់ច្រើន ដល់ទៅ ១៣ខេត្ត រួមទាំងទីក្រុងតូក្យូ និងកោះហុកកៃដូផងនោះ មានអ្នកស្លាប់សរុបច្រើនជាង ២២ ០០០នាក់ និងប្រជាជនជាច្រើនទៀត នៅតែរងផលប៉ះពាល់យ៉ាងយូរ រហូតមកដល់ប្ចុប្បន្ន។
លទ្ធផលនៃការស្ទង់មតិ របស់ស្ថានីយទូរទស្សន៍ NHK បានរកឃើញថា ប្រជាជនអ្នករងគ្រោះ មានការយល់ឃើញចំពោះការដំណើរការស្ដារប្រទេសឡើងវិញ ក្នុងន័យវិជ្ជមាន និងអវិជ្ជមាន ដែលប្រហាក់ប្រហែលគ្នា ៥០/៥០ ដោយអ្នកឆ្លើយនឹងទម្រង់ស្ទង់មតិ មាន ១២% បញ្ជាក់ថា ការស្ដារប្រទេសឡើងវិញ បានធ្វើរួចរាល់ហើយ, ៣៣,៧% បញ្ជាក់ថា មានការរីកចម្រើនទៅមុខ ខ្លាំងជាងការរំពឹងទុក។
តែផ្ទុយគ្នានោះ ៤៣,៣% បញ្ជាក់ថា មានការរីកចម្រើនទៅមុខ តិចជាងការរំពឹងទុក និង ៧,៤% បញ្ជាក់ថា មិនសង្កេតឃើញមានការរីកចម្រើនអ្វីឡើយ។
អ្នករងគ្រោះ ៤៤,៥% ប្រាប់ថា មានអារម្មណ៍ថា ១០ឆ្នាំកន្លងទៅ គឺជាពេលវេលាឈានរំលង ភាពខ្ទេចខ្ទាំដោយសារគ្រោះធម្មជាតិក្នុងគ្រានោះ តែ ៣០,៥% ឆ្លើយថា មិនបានគិតបែបនោះទេ។
ជនរងគ្រោះ ៣៣,៨% បានប្រាប់ថា “នេះជាឱកាស នៃការងើបឈរឡើង ជាថ្មីម្ដងទៀត” តែ ៣១% ឆ្លើយថា មិនទាន់មើលឃើញឱកាសក្នុងការស្ដារខ្លួនឡើងវិញយ៉ាងឥស្សរៈ បាននៅឡើយ។
ខេត្ត មិយ៉ាងិ មានការស្ដារឡើងវិញ រីកចម្រើនទៅមុខច្រើនបំផុត ជនរងគ្រោះ ៥៨,៩% គិតថា ការស្ដារឡើងវិញ មានភាពរីកចម្រើន ខ្លាំងជាងការរំពឹងទុក ចំណែកខេត្ត អ៊ិវ៉ាតិ ជនរងគ្រោះ ៤៤,៩% គិតថា ការស្ដារឡើងវិញ កំពុងរីកចម្រើនទៅមុខ។
ខុសប្លែកគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ពីខេត្ត ហ្វ៊ូគូឈិម៉ៈ ដែលប្រជាជនត្រឹមតែ ២៨,៦%ប៉ុណ្ណោះ គិតថា ការស្ដារឡើងវិញ បានរីកចម្រើនទៅមុខ ដែលនេះ បានឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យឃើញពីផលប៉ះពាល់ ដែលនៅតែមានសេសសល់នៅក្នុងឧប្បត្តិហេតុនុយក្លេអ៊ែរ នៅឯឃ្លាំងអគ្គិសនីថាមពលនុយក្លេអ៊ែរ ហ្វ៊ូគូឈិម៉ៈ ដៃអ៊ិជិ ដោយការបញ្ជាឱ្យជម្លៀសប្រជាជន នៅតែមានសុពលភាព នៅក្នុងតំបន់ជុំវិញរោងចក្រ ហើយមកដល់ពេលនេះ រដ្ឋបាល ក៏នៅតែមិនអាចរិះរកវិធីក្នុងការចាត់ការ រឿងអនាគតរបស់សំណាករោងអគ្គិសនី ដែលបាក់បែកមួយនេះ ថាយ៉ាងណាបាននៅឡើយ។
ជនរងគ្រោះម្នាក់ បានប្រាប់ថា ពេលវេលា ១០ឆ្នាំ មិនទាន់ធ្វើឱ្យរូបគេ ឈានរំលងក្ដីឈឺចាប់កាលពីអតីតកាលនោះបាននៅឡើយ។ រូបគេមានសេចក្ដីសុខដែលបានមើលឃើញថា ផ្ទះកំពុងត្រូវបានទទួលការសាងសង់ឡើងវិញជាថ្មី ម្ដងបន្តិចៗ តែនៅពេល ពេលវេលារឹតតែយូរទៅៗ រូបគេបែរជានៅតែមានអារម្មណ៍ថា ធ្វើទៅ ក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ។ ក្ដីសង្ស័យរបស់គេ បានប្ដូរទៅជាក្ដីអស់សង្ឃឹម…។
ទីក្រុងបានទទួលការកសាងឡើងជាថ្មី តាមផែនការស្ដារស្ថានភាពហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធឡើងវិញ តែចំនួនប្រជាជន បានថយចុះយ៉ាងច្រើន រហូតស្ទើរតែលែងមានភាពរស់រវើក។ មនុស្សម្នាចំនួនដ៏ច្រើន មិនទាន់អាចវិលត្រឡប់មកផ្ទះរបស់ខ្លួនឯងវិញបាននៅឡើយ និងជាច្រើននាក់ បានជ្រើសរើសយកការមិនវិលត្រឡប់ទៅវិញឡើយ បើសិនជាទីក្រុង មានត្រឹមតែអគារផ្ទះសំបែង ដែលបានសាងសង់ឡើងថ្មី តែគ្មានមនុស្សរស់នៅ តើវានឹងមានន័យអ្វីទៅ?។
កន្លងផុតទៅ ១០ឆ្នាំ ជនរងគ្រោះចំនួនដ៏ច្រើន ក៏នៅតែនិយាយមិនពេញមាត់ថា មានភាពផ្លាស់ប្ដូរ ដែលមើលឃើញច្បាស់ ចាប់តាំងពីកើតគ្រោះធម្មជាតិក្នុងគ្រានោះមក។ ស្លាកស្នាមនៃភាពខូចខាត ត្រូវបានបោសសម្អាត ស្ទើរអស់ទៅហើយ តែស្នាមរបួសនៅក្នុងចិត្តរបស់ប្រជាជន មិនទាន់ជាសះនៅឡើយ៕
ប្រភព៖ សារព័ត៌មានបរទេស
ប្រែសម្រួលដោយ ទិទីតំតាតូ
#អរគុណសន្តិភាព
